De voorbije tijd was er één van revisie, door elkaar schudden of geschud worden, onthechting… Ik ken zeer weinig mensen (lees ‘niemand’) die eraan ontkomen zijn de laatste dagen, weken, maanden, misschien zelfs jaren. We hebben ons dieper moeten wortelen om niet omver te waaien, de ballast overboord moeten gooien om niet te zinken, we hebben verdomde diep in onze eigen boezem mogen kijken en alles onder ogen gezien wat onze soort zoal gaande heeft gemaakt. Enerzijds gigantische destructie en anderzijds geniale creativiteit.
Ik geloof dat we in staat zijn tot grootse dingen als we onze schuld, schaamte, gekwetstheden en pijn uit het verleden kunnen gebruiken als meststof voor nieuwe zaadjes. Als we onze extractieve mentaliteit ten opzichte van deze blauwe bol vanuit een ingeprente schaarste kunnen ombuigen naar een diep vertrouwen in ‘er is genoeg’. En om een stapje verder te gaan… ‘IK ben genoeg’. Vanuit onze volle kracht, die niet ondermijnd wordt door gedachten van separatie en tekort, zijn er oneindige mogelijkheden!
De uitnodiging in deze turbulente tijden is er een van in onze uniekheid te stappen, te doen waarvoor we gekomen zijn, de bereidheid hebben om te stoppen met ‘vechten’. Als we elk individueel (en bijgevolg gezamelijk) de energie die we steken in tégen vanalles en nog wat te zijn, gebruiken vóór iets… mogen we magie verwachten!
Dit zijn de gedachten die me hoop geven, telkens als de angst me bekruipt. Die me de courage geven om kleine stappen te zetten, soms met lood in de benen. Die me vertrouwen geven dat nog niet alles om zeep is, ondanks het gewicht dat we gelift hebben.
Het woord dat mijn pad zeer vaak gekruist heeft en waar ik stilaan vrede mee krijg is… ‘overgave’. Niet zoals in ‘zwichten’ maar zoals in ‘de strijd opgeven’, het gewicht dat ik boven mijn hoofd hou resoluut droppen, zodat ik mijn handen weer vrij heb om te spelen, lief te hebben, schoonheid te scheppen en zoveel meer.