Your Custom Text Here
Zoals verwacht… loopt alles anders.
Zoals ik dus al zei, de Bodywise-studio mag weer OPEN!
Het was vreemd, traag, ongewoon… en toch is het jaar omgevlogen. Ik heb nog nooit zo lang in mijn actieve leven niet gewerkt, en hoewel het ook zijn charmes had, tot op het punt dat ik even een vervroegd pensioen overwoog, ben ik enorm blij om weer van start te gaan. Ik heb veel energie, veel goesting om de deuren weer open te smijten, jullie weer te zien. Samen weer de mat op te gaan.
Benieuwd hoe het met jullie is!
Als de dagen zelfs nog maar een beetje beginnen te lengen, voel ik het eerste minuscule glimp van de lente alweer. Misschien té optimistisch met nog veel vuil en koud weer voor de boeg, maar toch, het is zo.
In mij ontwaakt er dan zo’n kleine kiem die me ‘goesting’ en energie geeft, daar waar november en december me meer naar binnen, in mezelf en in de zetel, lokken. De stilstand en gezellige donkerte zijn voorbij, ik word naar buiten gezogen, de lucht op, letterlijk en figuurlijk. Lock down of niet, ik heb zin om te creëren, mijn website op te poetsen, een nieuw aanbod te doen, alles wat ik geleerd heb in de stille maanden weer naar buiten brengen. Het doet deugd om die energie zachtjesaan terug te voelen komen.
Bodywise krijgt dan ook een update! Vanaf dat we weer open kunnen, komen er twee dames bij. Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik droom van een team. Dat is er nu!
Kirsten Prop is Hatha en Yin Yoga docent en zal lesgeven op dinsdagavond en vrijdagochtend. Telkens beginnend met een actievere Hatha-les, gevolgd door zachte Yin Yoga, zodat je twee lessen aan elkaar kan breien tot een mini-workshop, als je dat wil. Ze heeft een enorme kennis van het lichaam en beheerst de asana’s tot in de kleinste details, dat voel je meteen in haar doorleefde begeleiding. Echt top!
Elvira Holtrust is erkend Outdoor coach en werkt enkel met 6 tot 16-jarigen. Haar zullen we niet vaak in de studio zien, zij doet enkel open-lucht(-ige) sessies en houdt ervan om samen met haar coachees écht te spelen, vuil te (mogen) worden, te beleven, te bewegen. Dat doet ze met veel inlevingsvermogen, humor en relativeringsvermogen. Het leuke is dat ze je kind/jongere aan de deur komt oppikken en ook daar weer af zet, dus geen rondgesjees voor de ouder(s). Luxe is dat!
Dus ja, het begint weer een beetje te kriebelen. Hopelijk bij jullie ook!
Yule was een 12-dagen durend, oud-Germaans feest, dat in pré-Christelijke tijden de terugkeer van het licht vierde. De heidenen droegen deze festiviteiten op aan oppergod Odin en zijn uitgebreid gevolg. Mōdraniht, “moedersnacht”, was één van de hoogtepunten. In de nacht van, jawel, 24 december, op de vierde dag van het feest werden alle vrouwelijke godinnen, half-godinnen, moeders en toekomstige moeders uitbundig gevierd. Het was de met ‘Ale’ overgoten nacht van de Disír (de goddelijke vrouwen, désire…), van vruchtbaarheid, van de plek waar de onderwereld in de bovenwereld overgaat. Waar het licht de schaduw overwint. Waar de doden tot leven gezongen worden om nog één verrukkelijke nacht mee te vieren.
Dat moet nogal een feest geweest zijn! Mijn botten zingen als ik eraan denk… Geen kindeke Jezus, maar volle vrouwelijkheid als aanleiding van de viering, op 24 december… het stemt tot nadenken.
Maar we hadden het over vandaag, 21/12, de kortste dag met de langste nacht van het hele jaar. Het begin van de winter, het einde van de duisternis. Én het begin van een nieuwe tijd, nu de sterren aan het firmament ons vertellen dat het Aquariustijdperk écht is aangebroken. Met de Jupiter-Saturnus-conjunctie in sterrenbeeld Waterman, staat er een Bethlehem-waardige schittering aan de hemel, die ons harmonie, creativiteit en liefde belooft.
Laat maar komen, ik ben er klaar voor.
Gek hoe de eerste regels van een Sinterklaasliedje uit mijn kindertijd, 45 jaar geleden, het eerste is wat in me opkomt als ik een blog begin te schrijven over de verplichte sluiting van de studio…
Heel eerlijk? Ik voel vrede bij de beweging naar binnen die de herfst oproept en versterkt wordt door de winter. Nog een rondje lockdown, doe maar. Het past bij deze tijd van controle verlies, onthechting, inkering.
De energie die niet verdwijnt in het gevecht tegen ‘dat wat het is’, steek ik deze keer in een online-aanbod.
Kom maar op, wind!
Dat ben ik. Van alles. Hoe mijn leven een wending schijnt te nemen, professioneel en persoonlijk, of omgekeerd waarschijnlijk. Ik ben door de mangel gegaan, het is me overkomen, sluipend, onontkoombaar, onafwendbaar. Pas nu ik er aan het andere eind uitkom, voel ik de intensiteit van de voorbije 6 maanden. Eerst was het gewoon fijn, niks moeten, een oceaan van tijd. Daarna werd het spannend, heel spannend.
Beseffen dat ik niet ben wat ik ‘doe’. Een identiteitscrisis onder de radar, verscholen in de kleine bubbel of achter mijn mondmasker, verontschuldigd met social distancing-regeltjes… want voor één keer was het druk-druk excuus om weg te kruipen écht ongeloofwaardig.
Bijna alles waar ik dacht over te gaan is weggevallen; lichaamswerk, knuffelen, uitreiken, delen, Playfight en andere fysieke ontmoetingen, schoolworkshops. Alleen yoga bleef en blijft. Gelukkig en dankbaar!
Benieuwd hoe het verder gaat…
Oh mensen…. Wij zijn zo content dat we de studio weer kunnen openen, lessen aanbieden, elkaar terug zien, de draad oppakken waar we hem 3 lange maanden geleden moesten droppen.
Terug die mat op! Het zal goed doen.
Elke en ik starten voorlopig op met een 4-tal lessen/week om te zien hoeveel animo er op dit moment al is om in groep yoga te doen. Schijnbaar zit de angst er diep in bij sommigen. Gradueel kunnen we dan het aanbod bijstellen.
De yogaruimte zelf is 80m2, waardoor we het aantal deelnemers beperken tot 7, en er dus ruim 1,5 meter afstand bewaard kan worden.
Verder vallen wij onder het fitness protocol, hetgeen concreet betekent:
Zelf plaid of handdoek meebrengen ter bescherming van het gemeenschappelijke materiaal (matjes, poefs, bolsters).
Geen gebruik van kleedruimte en slechts 1 toilet beschikbaar, dat na elk gebruik ontsmet wordt door de 'gebruiker'.
Handen ontsmetten bij aankomst, wij voorzien goedgekeurde gel en tissues.
Dranken zelf meebrengen en leeggoed weer mee naar huis nemen.
Altijd aanmelden via de website, beperkt aantal deelnemers mag niet overschreden worden.
Als je je ziekjes voelt, kan je helaas niet naar de les komen.
Mondmasker mag, maar is niet verplicht. Ik er geen draag omwille van de nood aan verhoogde zuurstofinname bij bewegen en sporten.
Wij voorzien ontsmettingsproducten en gels, tissues, instructiefiches, individuele safe zones (afgeplakte zone/klant) én een goeie les natuurlijk!
Zit je met vragen? Dat begrijp ik maar al te goed, dus mail/bel me gerust!
Dit gezegd zijnde, hopen we op een vlotte her-opstart en op jullie vertrouwen.
Let's boost our health and booties!
Als ik heel eerlijk ben… kijk ik een beetje (op)gelaten naar alle opiniestukken over de bovenliggende, onderliggende, tussenliggende oorzaken en lagen van deze Covid19-pandemie. Energetische, spirituele, (semi-)wetenschappelijke, medische, paranormale, samenzweerderige, kosmische, buitenaardse, metafysische, religieuze, astrologische, filosofische, biologische, en nog veel meer visies vliegen om onze oren op Youtube, Facebook, Insta, Whatsapp. Posten, sturen en delen maar…
Ik heb me wat afgesloten ervan, merk ik. Misschien is dat deels omdat ik zelf mijn mond niet echt durf opentrekken. Deels omdat Ik er slaag niet in om een sluitende mening vormen, laat staan te delen, maar ben eerder gericht op wat deze situatie binnen in mezelf doet. De opsluiting in mijn mooie huis in de tuin van Eden. Met mij ouders, man, dochter erbij. De andere dochter een Skypecall away, in quarantaine in Gent op kot. Tijd om opnieuw te leren joggen, in mijn tuin te werken, te koken, bakken, op te ruimen. Tijd om me te verbazen over de hoeveelheid taken die zijn blijven liggen, sommige jarenlang! Tijd om te kijken naar stukken die ik blijkbaar al heel lang onbewust onder de radar heb gehouden met mijn druk-druk-druk-gedoe. Tijd om te bellen, skypen en mailen met mensen waarvan ik nu besef dat ik ze al veel te lang niet heb gezien en gehoord. En vooral… tijd om te beseffen dat ik heel veel heb om dankbaar voor te zijn.
De trend in zelf-ontwikkelingsland, waarin ik zelf (by the way) actief ben, is er één geweest van veel uitmesten, opgraven, blootleggen, verwerken, doorvoelen, soms herbeleven, analyseren, spiegelen, deblokkeren. En dat is goed en waardevol. Alleen het mag voor mezelf geen navelstaren worden waarbij ik het zo druk heb met mezelf dat ik me afzonder van het grotere geheel. Voor mij voelt het alsof het tijd is om vanuit die ‘helere’ versie van mezelf opnieuw te kijken wat deze ‘ge-update ik’ aan het grotere geheel kan bijdragen. Dat is mijn persoonlijke uitnodiging, om naar buiten gericht te zijn met mijn gaven en geschenken aan deze wereld, niet als vlucht ‘weg van mezelf’, maar als iemand die bereid is om vanuit volheid, overvloed en dankbaarheid te delen.
Mijn hart gaat uit naar diegenen die het een pak minder hebben, en dat zijn er een heleboel…
Mijn Portugese Playfight avontuur is net achter de rug, blauwe plekken en mijn brede smile zijn de souvenirs die ik mee naar huis breng.
Deze achtdaagse deep dive waren mijn eerste stappen op dit pad van het connectieve speelgevecht, in de lineage van Matteo Tangi. Er zijn blijkbaar verschillende stijlen, de één wat meer aanleunend bij contact improvisatie, de ander in het teken van het water-element, nog een andere vorm in de tantrische sfeer. Deze playfight vorm gaat vooral over ‘verbinden’ met elkaar in nieuwsgierigheid naar de veilige fysieke ontmoeting.
In de onderdompeling en facilitator training in Playfight vond ik de vergelijking met de dierenwereld het meest kloppend. Het heeft iets van worstelende honden, dollende katten, spelende dolfijnen, vechtende leeuwen, wedijverende stieren. Klinkt misschien indrukwekkend, maar voor mij was het een thuiskomen in mezelf, in mijn kindertijd, ravottend en fysiek wedijverend met mijn broers en zussen.
We hebben het in ons, dat spelend vechten, al is het soms diep begraven, overwoekerd, ondergesneeuwd, weggemoffeld. Het was een enorm bevrijdende week, alles was welkom op de mat, van super kwetsbaar oogcontact tot oerkracht ontmoetingen, zolang het in connectie met zichzelf en de ander was. Ik heb mogen spelen, roepen, grommen, wenen, schaterlachen, beschermen, duwen, trekken, aanvallen, verdedigen, rollen… en het deed deugd!
Nu eerst een paar oefensessies inlassen en dan volgt zo snel mogelijk een introductie workshop.
Keep you posted!
